Park

wziął telefon od dziewczyny i przyjrzał się.
- czy to... to to dziecko? twoje dziecko? - otrzezwial troche.
porownal zdjecie z twarza georgie.
- wyglada jak ty, seryjnie.

- no właśnie - odpowiedziała.
wzięła telefon od chłopaka, chwikę się przyglądała zdjęciu a następnie schowała go do kieszeni.
- to moja córeczka. wiem, że to szokujące, ale to prawda. ma na imię danielle i jest urocza. to głównie dzięki niej juz sie nie truje papierosami.
uśmiechnęła się pod nosem na samo wspomnienie o córeczce.

zamyślił się trochę.
- i to dlatego uciekłaś z londynu.
odgarnal wlosy z czola i odwrocil sie w strone georgiany.
- a kto jest ojcem?

zrobiła kwaśną minę.
- nie wiem, a na sprawę o ojcostwo nie mam sił. moja matka wyszla za maz niedawno za jakiegos starucha to od czasu do czasu przesyla mi pieniadze na nianke, ubrania czy jedzenie dla niej.

wstał i przeszedł parę kroków.
- a co, jeżeli to dziecko jest moje? - zapytał patrząc się na dziewczynę.
zmarszczył czoło i wsadził ręcę do kieszeni marynarki.

- mówi się trudno, cóż nie? - odpowiedziała z ironią.
przewróciła oczami i sama wstała.
- chcesz może ją poznać?

uśmiechnął się lekko.
- czemu nie? w końcu to może być moja córka.
spojrzał na zegarek.
- muszę już spadać, napiszę smsa kiedy będę miał czas jutro wpaść. do zobaczenia - przytulił ją i pocałował w czoło. - uważaj na siebie.
i odszedł.

- pa - zawołała za chłopakiem.
chwilę jeszcze pobiegała aż w końcu wróciła do domu.